کتاب ایران بر لبه تیغ نوشته محمد فاضلی جامعه شناس و استاد یار سابق دانشگاع شهید بهشتی است. او متولد 1353 است مشاور وزیر نیرو و رئیس سابق مرکز امور اجتماعی منابع آب و انرژی و معاون پژوهشی مرکز بررسی های استراتژیک و مدیر شبکه مطالعات سیاست گذاری عمومی از سال 1392 تا 1396 بود. 

پژوهش های آقای محمد فاضلی عمدتا درباره جامعه شناسی علم ، جامعه شناسی شهری و سیاسی است. 

کتاب ایران بر لبه تیغ در مورد آینده ایران صحبت می کند و متن خود را با همین پرسش آغاز می کند که آینده ایران چه می شود؟ این کتاب شرح شماری از مهم ترین مسائلی است که پیش روی ایرانیان و حکمرانان شان قرار دارد. مسائلی که برخی اوضاع وخیمی دارند و محصول وضعیت نهادها و کیفیت حکمرانی هستند و برای دست یافتن به زندگی بهتر باید اصلاح شوند.محمد فاضلی نسبت به واکنش نامناسب حکمرانان نسبت به مسائل پیش روی ایرانیان هشدار می دهد و مدعی می شود که "ما نسلی هستیم که بر لبه تیغ راه می رویم."نویسنده در ادامه با نظری از پیر بوردیو جامعه شناس می گوید جامعه شناسی یک ورزش رزمی است و با همین نظریه تمامی مقالات را جمع آوری و سرانجام به چاپ کتاب رسیده است. این نظریه رویکردی جامعه شناختی و در عین حال فعال و مشارکت جو در قبال وقایع و در صورت لزوم انتقادی نسبت به قدرت سیاسی هشدار دهنده در مورد روندهای نامناسب و در عین حال مشفقانه و امیدوار به پیشبرد اصلاحات از مسیرهای کم هزینه مسالمت آمیز و خشونت پرهیز دارد. 

نویسنده معتقد است در گذشته زیر ساخت های بسیاری فراهم شده و فرصت های از دست رفته است.اما هنوز فرصت هست برای حاکمان و ارتقای کیفیت حکومت و گذر از لبه تیغ که برآن قرار داریم.

این کتاب از مقالاتی در طی سال های 1387 تا 1399 جمع آوری شده نوشته شده است. 

در بخشی از کتاب بر لبه تیغ می خوانیم : 

بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری (شهریور 1392 تا آبان 1396) و خدمتم به عنوان مشاور وزیر و رئیس مرکز امور اجتماعی منابع آب و انرژِی وزارت نیرو(آبان 1396 تا به امروز) . 

موضوع اندیشه من مردم یا آدمی در ظرف زمان و مکان است. کیفیت زندگی مادی و غیر مادی انسان ها اهمیت دارد.رونفکر می تواند مناسباتش را با دولت براساس نسبت دولت و اقداماتش با کیفیت زندگی هم نوعانش تنظیم کند.پای سلسله مراتب درد یا سلسله مراتب ناخوشی از همین نقطه به میان می آید. ناملایمات بشری درجات مختلف دارد و در ظرف زمان و مکان تعریف می شوند.دردها گاهی در مرحله فقدان امنیت،گرسنگی و بیماری هستند. و گاه آرزوی آزاد زیستن خودشکوفایی یا نیل به ارزش هایی متعالی تر است که به آن ها شکل می بخشد.روشنفکری که در میانه دو سر طیف ایستاده است نه فقطز به آلام انسانی بلکه همچنین به مقدورات دولت برای تسکین آن ها می نگرد.

شما می توانید راحت بنشینید گذشته و حال را به باد انتقاد بگیرید و از فاجعه ای که بر ما رفته است  و می رود حرف بزنید. ساختار دولت ، فرهنگ سیاسی ، ضعف جامعه مدنی ، زوال فکر سیاسی یا هر چیز دیگری را به نقد بکشید و از کناری به تماشای وضعیت فلاکت بار موجود بایستید. کما اینکه می توانید به این بیندیشید که دموکراسی چه نسبتی با حفاظت از محیط زیست دارد ؟ اما خب که چه چه می کنید اگر قدرت در دست شما باشد یا سهمی در اعمال آن به دست آورید ؟ گروهی می گویند از این جا به بعد کار فناوران ، فن سالاران و آدم های اجرایی است و نباید روشنفکری را تا این حد تنزل داد.