استیون لویتسکی دانشمند علوم سیاسی و استاد دانشگاه هاروارد است که حوزه ی مطالعاتی او بیشتر سیاست آمریکای لاتین،احزاب سیاسی،نظام های حزبی و روند دموکراتیک سازی است . دانیل زیبلات دیگر نویسنده کتاب نویسنده ی بسیاری از کتاب ها و مقالات حوزه علوم سیاسی است که موفق به دریافت جوایز متعددی از انجمن علوم سیاسی آمریکا شده و همچنین ایشان همکار استیون لویتسکی در دانشگاه هاروارد هستند.کتاب در سال 2018 منتشر شده است. 

کتاب با این سوال آغاز شده "آیا دموکراسی در خطر است ؟"

کتاب در نه فصل نوشته شده و در تمامی این نه فصل به سوال پاسخ داده است. تمرکز نویسنده ها بر کشور خودشان یعنی آمریکا است و معتقدند که اتفاقاتی که به تازگی در کشور افتاده پیش درآمد یک بحران دموکراتیک بر سایر کشورها بوده است .این دو نویسنده معتقدند  سیاست مداران آمریکایی با رفتارهای اشتباه خود از قبیل دشمن پنداشتن رقبای انتخاباتی ، تضعیف کردن نهادهای مدنی همچون سرویس های اطلاعاتی باعث شدند که دموکراسی در بسیاری از کشورها از جمله کشور خودشان در معرض نابودی قرار بگیرد. آنها معتقدند برای از بین بردن دموکراسی دیگر نیازی به کودتا و جنگ نیست راه دیگری وجود دارد که بسیار سریع تر به مقصد میرسد.در این روش که به دست رهبران انجام می گیرد کار از صندوق رای شروع می شود راهی که کمتر جلب توجه می کند و نیازی به جنگ و ترور و تبعید نیست.در این روش تمام قوانین و نهادها پابرجا هستند مردم رای می دهند و ظاهر دموکراتیک همه چیز رعایت می شود ولی در اصل ماهیت دموکراسی از بین رفته است.در این کتاب دو نویسنده سعی کرده اند با شناسایی بخش های تکراری تاریخ از زوال دموکراسی جلوگیری کنند. 

در بخشی از کتاب دموکراسی ها چگونه می میرند می خوانیم :

اما راه دیگری نیز برای درهم شکستن دموکراسی وجود دارد. در این روش که به همان اندازه روش استفاده از زور مخرب است اما کمتر جلب توجه می کند ، دموکراسی به دست رهبرانی که از طریق انتخابات به قدرت می رسند قربانی می شود نه نظامیان. در این روش روسای جمهور یا نخست وزیران دست به تخریب همان رویه ای می زنند که موجب به قدرت رسیدنشان را فراهم کرده است.برخی از این افراد سریعا کار دموکراسی را یکسره می کنند .همان طور که هیتلر پس از به آتش کشیده شدن ساختمان رایشستاگ(پارلمان آلمان) در سال 1933 دست به این کار زد.اما در اغلب موارد،دموکراسی به تدریج از طربق اقداماتی که چندان مشهود نیست تحلیل می رود.

به عنوان مثال در ونزوئلا هوگو چاوز به عنوان فردی بیگانه با سیاست (قبل از رسیدن به قدرت) از آنچه نخبگان فاسد حاکم بر کشور می خواند انتقاد می کرد و به مردم قول می داد دموکراسی واقعی بنا نهد و با استفاده از ثروت های عظیم نفتی کشور زندگی فقرا را بهبود بخشد.مردم ونزوئلا بر این باور بودند که احزاب سیاس ثتبیت شده نسبت به آن ها بی تفاوت هستند و با آن ها بدرفتاری می کنند. چاوز با استفاده ماهرانه از همین خشم مردم در سال 1998 به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. شبی که انتخابات برگزار شد زنی در ایالت باریناس زادگاه چاوز چنین گفت : 

دموکراسی دچار عفونت شده و چاوز تنها آنتی بیوتیکی است که در اختیار داریم .